تکنیک هایی برای کاهش مرگ و میر ناشی از گرفتن و رهاسازی

مقدمه

تلاش ماهیگیری در دهه گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته است و پیش بینی می شود که با افزایش جمعیت ، ادامه یابد. سالانه بیش از 40 میلیون گردشگر می باشد،که بیشتر آنها مقصدهای ساحلی دارند. ماهیگیری سرگرمی مورد علاقه اغلب گردشگران است و در سال 1997 ماهیگیران آب شور حدود 24 میلیون سفر ماهیگیری انجام شده است و 141 میلیون ماهی دریایی صید کردند که 71.5 میلیون از آنها رها شدند. از آنجایی که افزایش بهره‌برداری می‌تواند تأثیر منفی بر شیلات داشته باشد، دانشمندان و مدیران باید در تلاش‌های خود برای استفاده هوشمندانه و محافظه‌کارانه از منابع شیلات کوشا و مبتکر باقی بمانند.

مدیران شیلات از ترکیبی از مقررات سنتی برای کنترل برداشت و حفاظت از ذخایر ماهی استفاده می کنند. این اقدامات شامل محدودیت کیسه ها، حداقل و حداکثر اندازه، فصول و مناطق بسته است و در برخی موارد، هیچ برداشتی مجاز نیست مگر اینکه مجوز خاصی خریداری شود. محدودیت های کیسه ای تعداد ماهی های برداشت شده را کاهش می دهد و صید را در طول زمان تخصیص می دهد تا کل برداشت سال در یک فصل گرفته نشود. محدودیت‌های کیسه‌های تجمعی گاهی اوقات به طور جمعی برای مجموعه‌ای از گونه‌ها اعمال می‌شود تا جامعه بیش از حد صید نشود. حداقل و حداکثر اندازه، یا محدودیت‌های «شاخ» از ماهی‌های نابالغ جنسی محافظت می‌کند. فصول بسته و مناطق بسته از یک گونه در طول تخم ریزی محافظت می کنند، به خصوص زمانی که ماهی ها سالانه برای تخم ریزی در مکان های شناخته شده باز می گردند. قانون "عدم برداشت" زمانی اجرا می شود که یک موجود یا گونه ای، به شدت بیش از حد صید شود. برای موفقیت، استراتژی‌های مدیریت شیلات در مورد محدودیت‌های اندازه و فصل‌های بسته به بقای ماهی‌هایی که صید و رها می‌شوند بستگی دارد. سرنوشت ماهی های قلاب و لاین صید شده که رها می شوند تا حد زیادی به مهارت و مهارت ماهیگیر بستگی دارد. ماهیگیران با تمرین چند تکنیک ساده و شهودی می توانند بقای ماهی های رها شده را افزایش دهند.

"قتل خود را محدود کن، حد خود را نکش!  پس از گرفتن و رها شدن توسط یک ماهیگیر، ماهی ممکن است به دلایل مختلف بمیرد. شایع ترین علل مرگ، استرس های فیزیولوژیکی ناشی از مبارزه در حین گرفتن و صدمات ناشی از قلاب یا ماهیگیر است. برخی از ماهی ها ممکن است بمیرند حتی اگر به نظر می رسند که آسیبی ندیده باشند و علیرغم تلاش ها برای احیای آنها. ماهی هایی که برای مدت طولانی در طول صید به شدت مبارزه می کنند، معمولاً از تجمع مقادیر بیش از حد اسید لاکتیک در ماهیچه ها و خون خود خسته و دچار استرس می شوند. خستگی شدید باعث عدم تعادل فیزیولوژیکی، نارسایی عضلانی یا مرگ می شود. بنابراین، از تکل مناسب در کلاس وزنی استفاده کنید. صید خود را به سرعت فرود آورید و در صورت امکان، ماهی را در آب رها کنید. هر حیوان خسته ای برای بهبودی نیاز به اکسیژن دارد!

زخم های قلاب ممکن است برای ماهیگیران جزئی به نظر برسد، اما آسیب به آبشش ها، چشم ها یا اندام های داخلی می تواند کشنده باشد. اگر ماهی در عمق گلو یا روده قلاب شده باشد، تحقیقات نشان می دهد که بهترین کار این است که لیدر را در قلاب ببرید و قلاب را در ماهی بگذارید. تلاش های طولانی مدت برای برداشتن قلاب اغلب بیشتر از اینکه مفید باشد ضرر دارد. در مطالعه مؤسسه تحقیقات ماهی و حیات وحش (FWRI) در مورد مرگ و میر رهاسازی در اسنوک، 24 اسنوک عمیقاً قلاب شده بودند. قلاب ها را از 12 اسنوک برداشتیم و قلاب را سالم رها کردیم و در 12 اسنوک دیگر لیدر را بریدیم. ما متوجه شدیم که چهار نفر از 12 اسنوک عمیق پس از برداشتن قلاب ها مردند. وقتی ما به سادگی لیدر را قطع کردیم و قلاب را به حال خود رها کردیم، هیچ‌کدام نمرد. ماهی ها می توانند قلاب ها را پس بزنند، بیرون کنند یا کپسوله کنند. کپسولاسیون فرآیندی است که طی آن فرآیند بهبودی ماهی ها باعث می شود قلاب با یک ماتریس بی اثر از مواد کلسیفیه پوشانده شود. یا بافت سلولی. قلاب‌های فولادی و برنزی نسبت به قلاب‌های فولادی ضد زنگ و قلاب‌های با روکش کادمیوم یا نیکل کمتر سمی هستند و زودتر از بین می‌روند یا «حل می‌شوند».

دو نوع قلاب، قلاب بدون خار و دایره، برای کاهش آسیب و مرگ و میر ماهیان رها شده شناخته شده است. قلاب های بدون خار باعث کاهش آسیب بافتی و استرس می شود زیرا می توان آنها را به سرعت و به راحتی جدا کرد. قلاب های بدون خار در صید ماهی قزل آلای آب شیرین محبوب هستند و به طور فزاینده ای در بین ماهیگیران آب شور محبوب می شوند. یک مطالعه که بر روی قلاب‌ها و هامورها انجام شد نشان داد که میزان صید برای قلاب‌های خاردار و بدون خار یکسان است. اگر قلاب های بدون خار در دسترس نیست، به سادگی از انبردست برای چین دادن یا برداشتن خارها از قلاب های معمولی استفاده کنید. هنگام استفاده از این نوع قلاب ها باید یک احتیاط را رعایت کنید: پس از قلاب کردن معدن خود، به ماهی سستی ندهید، زیرا احتمال فرار از قلاب های بدون خار بیشتر از قلاب های معمولی است.

استفاده از قلاب‌های دایره‌ای با قلاب‌های معمولی - که اغلب قلاب‌های "J" نامیده می‌شوند - در چندین ماهیگیری مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته‌اند. در همه آنها به جز در ماهی های تخت، یا ماهیگیری، قلاب های دایره ای نشان داده شد که منجر به مرگ و میر به طور قابل توجهی پایین تر و نرخ صید بالاتر می شود. در یک مطالعه، ماهی تن و بیل ماهی در 90 درصد مواقع در فک قلاب شده بودند. قلاب های دایره ای قلاب های عمیق را چهار برابر در ماهیگیری باس راه راه کاهش دادند در حالی که قلاب های "J" 21 برابر بیشتر احتمال داشت که باعث آسیب خونریزی شوند. استفاده از قلاب‌های دایره‌ای کمی خسته‌کننده‌تر است، به‌ویژه با طعمه‌های زنده، اما مزیت‌های آن باید ماهی‌گیران را وادار کند تا آنها را صادقانه امتحان کنند. به طور کلی، تحقیقات نشان می دهد که قلاب های دایره ای نرخ صید را بهبود می بخشد و مرگ و میر ناشی از قلاب را کاهش می دهد که منجر به اثرات مثبت بر ذخایر ماهی استثمار شده می شود.

مطالعات روی باس راه راه، سیتروت خالدار و اسنوک نشان داده است که طعمه زنده در بیشتر موارد مرگ و میر ناشی از قلاب مورد استفاده قرار می گیرد و "قلاب کردن روده" علت اصلی مرگ بوده است. طعمه های مصنوعی عموماً در حال حرکت هستند، بنابراین ماهی طعمه را می گیرد و قلاب قبل از بلعیدن طعمه تنظیم می شود. برای جلوگیری از آسیب داخلی ناشی از قلاب کردن روده، هنگام استفاده از طعمه زنده یا مرده سعی کنید فوراً قلاب را تنظیم کنید. با طعمه طبیعی، حرکت کمتری وجود دارد - واکنش فوری ماهی ها این است که طعمه را ببلعند. اگر اجازه دهید ماهی با طعمه بدود، احتمال اینکه روده ماهی را قلاب کند افزایش می یابد.

برخی از دستورالعمل‌ها برای ماهیگیری صید و رها کردن:

مهمترین اقداماتی که یک ماهیگیر می‌تواند برای اطمینان از رهاسازی موفقیت‌آمیز انجام دهد این است که ماهی را در سریع‌ترین زمان ممکن قلاب کند و فرود آورد، ماهی را در آب در حالی که قلاب را خارج می‌کند، رها کند و ماهی را به سرعت رها کند. چندین راه دیگر برای بهبود میزان بقا وجود دارد:

• هر کاری که انجام می دهید، آن را سریع انجام دهید. دور نگه داشتن ماهی خسته از آب مانند نگه داشتن کیسه روی دونده ای است که به تازگی یک ماراتن را به پایان رسانده است. هر دوی آنها برای بهبودی به اکسیژن نیاز دارند.
• قبل از دست زدن به ماهی، دست یا دستکش خود را خیس کنید. به چشم و آبشش آسیب نرسانید. قرار دادن ماهی روی یک حوله مرطوب به ماهی کمک می کند لجن محافظ خود را حفظ کند. برای ثابت نگه داشتن ماهی، آن را روی پشت خود قرار دهید یا با یک حوله خیس چشم هایش را بپوشانید. ماهی را همیشه کنترل کنید! اگر ماهی را رها کنید، احتمال آسیب دیدگی و مرگ آن افزایش می یابد.
• از قبل تصمیم بگیرید که کدام ماهی باید نگهداری شود. بلافاصله بقیه را آزاد کنید. پس از فرود آمدن ماهی درگیر بحث طولانی در مورد رهاسازی یا عدم رهاسازی ماهی نباشید. هرگز ماهی را در چاه زنده خود قرار ندهید که قصد رهاسازی آن را داشته باشید اگر ماهی بزرگتر را گرفتید. هنگامی که تصمیم به نگهداری ماهی گرفتید، به آن پایبند باشید. ماهی هایی که از چاه زنده خود رها می کنید شانس بقای کمتری دارند.
• از استفاده از گاف خودداری کنید و هرگز ماهی های بزرگ مانند تارپون را از آب خارج نکنید. ماهی های بزرگ می توانند به خود و خدمه آسیب برسانند، بنابراین باید با احترام با آنها رفتار شود. از ماهی در آب عکس بگیرید و آن را رها کنید.
• هنگام بازرسی یا عکاسی از ماهی ها از نگه داشتن آنها در حالت عمودی خودداری کنید. اندام های داخلی جابجا شده و استرس در این موقعیت غیر طبیعی افزایش می یابد. ماهی های بزرگ را هرگز نباید فقط با فک پایین، با گیره بوکا یا غیره نگه دارید (هر ابزاری که برای گرفتن فک پایین ماهی صید شده برای تسهیل حمل و نقل طراحی شده باشد). با یک دست ماهی را به صورت افقی از فک پایین بگیرید و با دست دیگر شکم را نگه دارید. اگر حمایت نشوند، بسیاری از ماهی‌های بزرگ، به‌ویژه اسنوک، تنگه‌ای از رباط‌های غضروفی را که سر و بدن را به هم متصل می‌کند پاره می‌کنند و ماهی با مرگ آهسته از گرسنگی می‌میرد. این اتصال برای عمل قورت دادن فوق العاده در هنگام تغذیه ضروری است.
• اگر برداشتن قلاب با دست دشوار است، از انبردست دماغه بلند یا ابزار قلاب‌کشی استفاده کنید. با برداشتن قلاب، بافت اضافی را پاره نکنید. قلاب را از طریق زخم اصلی برگردانید. اگر این کار انجام نشد، لیدر را ببرید و قلاب را از طریق آسیب به جلو بکشید. صرف نظر از اینکه قصد دارید ماهی را نگه دارید یا نه، هنگام رها کردن ماهی هامور بزرگ جالوت (ماهی یهودی)، تارپون، کوسه و سایر ماهیانی که روده قلاب شده اند، لیدر را نزدیک به قلاب برش دهید. ماهی قلاب شده روده را توسط رهبر از آب بلند نکنید. این می تواند آسیب به ماهی را افزایش دهد.
• سعی کنید با قلاب های بدون خار ماهیگیری کنید یا خار را خم کنید و بردارید. نرخ صید با استفاده از قلاب خاردار یا بدون خار تفاوت قابل توجهی ندارد. قلاب های بدون خار راحت تر برداشته می شوند و آسیب فیزیکی کمتری به ماهی وارد می کنند.
• از قلاب های دایره ای استفاده کنید. آنها آسیب کمتری ایجاد می کنند و میزان صید را افزایش می دهند.
• اگر ماهی شما خوب است، فوراً آن را به آب برگردانید. اگر شنا نمی کند یا بی حال یا نامنظم است، ممکن است کمی "احیا" لازم باشد تا زمانی که ماهی بتواند به تنهایی شنا کند. با قرار دادن یک دست زیر دم و گرفتن لب پایین با دست دیگر، ماهی خسته، اما در غیر این صورت سالم را زنده کنید. اگر ماهی در حالت منصفانه و خوب است، فقط آن را با سر در جریان آب نگه دارید. اگر به شدت بی حال است، لب پایین را فشار دهید تا فک باز شود وماهی را به آرامی  به سمت جلو حرکت دهید. حرکت ماهی در یک حرکت نامنظم عقب و جلو فقط باعث ایجاد استرس بیشتر می شود. آیا تا به حال دیده اید که ماهی به عقب و جلو شنا کند؟ در اولین نشانه از تلاش ماهی برای شنا کردن، آن را رها کنید . تلاش های طولانی مدت برای احیا برای ماهی استرس زا خواهد بود.
• گونه های دریایی بزرگ مانند کوسه ها و تارپون باید در عرض 20 دقیقه پس از قلاب شدن در کنار قایق آورده شوند. اگر به طور مداوم ماهی خسته را فرود می آورید که نیاز به تلاش گسترده برای احیا دارد، باید از وسایل سنگین تری استفاده کنید.
• هواگیری کنیم یا نه؟ مطالعات متعددی برای تعیین اینکه آیا تخلیه مثانه های هوای منبسط شده ماهیانی که از اعماق آب کشیده شده اند باعث افزایش بقا می شود یا خیر، انجام شده است. مشخص نیست که آیا تخلیه قیچی ها مفید است یا خیر. با این حال، هامورهای هواکش به طور مثبت بقا را افزایش می دهد. یادگیری و استفاده از روش های مناسب بسیار مهم است.

این تکنیک ها را تمرین کنید و به اشتراک بگذارید! این چند روش ساده را به فرزندان خود و ماهیگیران بی تجربه آموزش دهید تا از جمعیت فراوان ماهی برای آینده اطمینان حاصل کنید.